Yüzyıl öncesinde Türkiye’de saat kavramı etrafında ilginç bir karmaşa yaşanıyordu; Osmanlı’dan Cumhuriyet’e geçerken saatleri yeniden düzenlemek gerekmişti. Ünlü gazeteci Burhan Felek’in, bu karmaşayı mizahi bir anekdotla anlattığı bir hikaye vardır: Haremağası yeni bir saat almış, fakat saatin kaç olduğunu okumakta zorlanıyormuş. Saatini herkese göstermek istediğinden, yoldan geçenlere “Affedersiniz, saatiniz kaç?” diye sorarmış. Birisi “üçe çeyrek var” gibi bir cevap verdiğinde, haremağası kendi saatine bakıp, gülerek “Benimki de öyle!” dermiş.

Haremağası bu tepkiyi verirken yanılıyor olabilirdi, çünkü onun yaşadığı dönemde saatler üzerinde çeşitli anlaşmazlıklar ve kafa karışıklıkları vardı. Sorun, saatlerin kendisinden değil, saatlerin güneşin hareketlerine göre ayarlanmasından kaynaklanıyordu.

O dönemde kullanılan “Türk usulü” ya da yaygın adıyla “alaturka” saat sistemi, günün başlangıcını güneşin batışıyla tanımlıyordu. Günbatımı olduğunda saat 12 kabul edilir ve yeni bir gün başlamış sayılırdı. Böylece, bir sonraki günbatımına kadar geçen süre 24 saate bölünürdü. Bu sistem ilk bakışta mantıklı görünse de, güneşin her gün farklı saatlerde batması bir takım zorluklar yaratıyordu. Asıl sorun, her bölgenin kendi coğrafi konumuna göre farklı bir saatte güneşin batışını deneyimlemesiydi, bu da aynı boylam üzerinde olmayan yerlerde saat farklarını kaçınılmaz hale getiriyordu.